Ένα βήμα προς τα εμπρός, προς το άγνωστο. Αφού το σκέφτηκα ώρες και μέρες, έφτασα στο σημείο που πιο πολύ θέλω να το κάνω παρά το φοβάμαι. Το κάνω. Αυτή τη στιγμή. Γράφω. Η κίνηση του ποδιού ξεκίνησε. Μόλις το δημοσιεύσω, το βήμα θα έχει γίνει. Οριστικά. Είμαι χαρούμενη, αγχωμένη, σκέφτομαι ασταμάτητα, σβήνω, γράφω, προσπαθώ να γράψω το αριστούργημα, σβήνω πάλι, αριστούργημα δεν υπάρχει, θα ζήσω μ΄αυτό. Αυτά για τα ψυχολογικά μου.
Ξεκινάω την εργασία μου. Μια solo performance, Η πρώτη μου επίσημη. Έχω κάνει μερικές ανεπίσημες. Με αυτό, εννοώ σε μικρό κοινό, προστατευμένα, οικογενειακά. Τώρα πάω στο άγνωστο κοινό. Ένα ακόμα βήμα προς τα εμπρός. Μαζί μου έχω το σακίδιο μου. Άλλωστε, γι΄αυτό το σακίδιο εργάζομαι. Περιεργάζομαι τα όσα έχει μέσα. Θα σας τα δείξω. Κι άλλο βήμα. Έχω ξεκινήσει το περπάτημα. Καμιά φορά νιώθω πως τρέχω πανικόβλητη, άλλες φορές ότι πάω πολύ αργά, δεν έχει σημασία. Κινούμαι. Αυτό μετράει.
Δεν έχω κάτι βαθυστόχαστο να πω. Θα γράφω εδώ για την εργασία αυτή. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της, κάποια στιγμή το Χειμώνα.
Έχω τρελαθεί από τη χαρά μου.
“Το Σακίδιο” – Μια σόλο περφόρμανς Χειμώνας 2016 φωτογραφία/σύνθεση: Βαγγέλης Ευαγγελίου