δύο αρνήσεις ίσον μια κατάσταση

δύο αρνήσεις ίσον μια κατάσταση

 

Όποτε ξεκινάω να κάνω κάτι καινούργιο, από το να γραφτώ στο γυμναστήριο μέχρι να φτιάξω τη δική μου σόλο περφόρμανς, υπάρχει πάντα ένα σημείο στο οποίο πολύ γρήγορα θα βρεθώ: το σημείο της Αντίστασης. Ξεκινάω με φόρα, σίγουρη για τον εαυτό μου και τις ικανότητές μου και βέβαιη ότι το θέλω παράφορα, και σύντομα πέφτω με τα μούτρα πάνω στην Αντίσταση. Ή αυτή πέφτει με τα μούτρα πάνω σε μένα. Και τότε όλα παγώνουν: δεν θέλω να κάνω τίποτα από αυτά που ξεκίνησα να κάνω και ταυτόχρονα τα ακυρώνω όλα, αυτά που με τόση χαρά, κόπο και – δε ντρέπομαι να ομολογήσω – καμάρι κατόρθωσα μέχρι στιγμής να πετύχω. Αντίσταση είναι εκείνη η φάση που ξαφνικά όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν πολύ πιο σημαντικά και επείγοντα από αυτά που έχω στ΄αλήθεια να κάνω: να δω εκείνη την αμερικάνικη αστυνομική σειρά (και τους 7 κύκλους) γιατί πρέπει οπωσδήποτε να μελετήσω την υποκριτική των ηθοποιών (λέμε τώρα), να διαβάσω την ελληνική μετάφραση του τάδε βιβλίου που έχω ήδη διαβάσει τρεις φορές στα αγγλικά, να ψάξω να βρω ποιο σεμινάριο οπουδήποτε στον κόσμο θα παρακολουθούσα αν είχα το χρόνο και τα χρήματα, να καθαρίσω το σπίτι (ειδικά πίσω από το πλυντήριο και μέσα στα ντουλάπια) και να τακτοποιήσω επιτέλους την αποθήκη. Α, και να μην ξεχάσω να πλύνω το ποδήλατο, να μελετήσω κβαντική φυσική και να κάνω επανάληψη τα γαλλικά που παράτησα πριν από τρία χρόνια.

 

Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να πω είναι ότι Δεν Θέλω Να Σου Πω Τίποτα Για Το Σακίδιό Μου. Απολύτως τίποτα. Μην επιμένεις. Πώς είναι δυνατόν αυτή να ήταν ποτέ μια καλή ιδέα; Τί σκεφτόμουν όταν την σκεφτόμουν;

 

Άγχος, πανικός, θλίψη, μοναξιά.

 

 Το πιο εξαντλητικό κομμάτι σ΄αυτή τη διαδικασία είναι ότι Αντιστέκομαι στην Αντίσταση. Δεν θέλω να δεχτώ ότι αρνούμαι να δουλέψω άλλο. Δε θέλω να δεχτώ ότι η Αντίσταση θεριεύει ούτε να ανακουφιστώ με τη σκέψη ότι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί πιθανότατα έχω βρεθεί μπροστά σε ένα προσωπικό μπλοκάρισμα που προκύπτει από το γεγονός ότι κάτι μέσα μου πρόκειται να αλλάξει και όλο μου το σύστημα αρνείται την αλλαγή. Όχι, κυρίες και κύριοι, αποκλείεται. Όχι μόνο αρνούμαι να κάνω τη σημαντική δουλειά (γυμναστήριο, περφόρμανς ή ότι άλλο), αλλά αρνούμαι και να δεχτώ ότι αρνούμαι να την κάνω. Δεν αντέχω ούτε αυτή την διαπίστωση. Αντίσταση στην Αντίσταση, λοιπόν. Κάθε βράδυ πέφτω για ύπνο και λέω στον εαυτό μου ότι αύριο θα δουλέψω, οπωσδήποτε θα δουλέψω, τέρμα τα ψέματα. Κάθε πρωί ξυπνάω λέγοντας ότι θα δουλέψω το μεσημέρι γιατί τώρα το πρωί πρέπει να πάω τον Τσουλούφη στον κτηνίατρο για το ετήσιο τσεκ απ του. Θα δουλέψω το απόγευμα γιατί τώρα το μεσημέρι πρέπει να ξεκουραστώ από τον κτηνίατρο. Θα δουλέψω το βράδυ γιατί τώρα το απόγευμα θα δω ένα επεισόδιο για να με επιβραβεύσω που επιτέλους πήγα τον γάτο στον κτηνίατρο. Και καταλήγω να μην ευχαριστιέμαι τίποτα απολύτως, ούτε τον Τσουλούφη, ούτε τον ύπνο, ούτε το επεισόδιο. Η Αντίσταση με τρώει. Η Αντίσταση στην Αντίσταση με ξεκοκκαλίζει.

 Βαθιά ανάσα.

Άλλη μία.

 

Μέχρι που θα έρθει εκείνη η στιγμή που πια θα παραιτηθώ. Εξαντλημένη και νικημένη, θα παραιτηθώ και θα σταματήσω να Αντιστέκομαι. Και τότε θα αρχίσω πάλι να δουλεύω.

(δεν έχει έρθει ακόμα αυτή η ώρα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκομαι στο 13ο επεισόδιο του 4ου κύκλου.)

(περιττό να πω ότι το γυμναστήριο το έχω ξεγράψει για τα καλά. Μένει μόνο η κάρτα συνδρομής μέσα στο σακίδιό μου να με φέρνει αλύπητα αντιμέτωπη με την πραγματικότητά μου)

 

(για την έννοια της Αντίστασης έμαθα για πρώτη φορά διαβάζοντας το βιβλίο του Steven Pressfield “ο πόλεμος της τέχνης” (εκδόσεις Πατάκη). Όποτε βρίσκομαι σ΄αυτή τη φάση, το ξαναδιαβάζω και ποστάρω αποσπάσματα στο facebook. Φαντασιώνομαι ότι όσοι κάνουν like βρίσκονται στην ίδια φάση με μένα.)

 

 

 

φωτο/artwork: Βαγγέλης Ευαγγελίου

 

μια σοφή γυναίκα

Όταν ήμουν έφηβη ήμουν πολύ δυστυχισμένη. Οι γονείς μου με πήραν από το δημόσιο σχολείο της γειτονιάς που λάτρευα και με έστειλαν, παρά τις αντιρρήσεις μου, σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο στο οποίο αισθανόμουν παρείσακτη και παρακατιανή, απολύτως κατώτερη των πλούσιων συμμαθητών μου με τα ακριβά ρούχα και τις επαύλεις. Στα μάτια μου φάνταζαν εξωτικοί και υπέροχοι, σαν τους σταρ που έβλεπα στις αμερικάνικες σαπουνόπερες, ατίθασα νιάτα γεμάτα λάμψη και γοητεία. Eγώ ήμουν ο φτωχός συγγενής από το χωριό. Ποτέ μα ποτέ δεν θα αποκτούσα τη χάρη και την ομορφιά τους. Εκείνοι μάλλον δεν με απέρριπταν. Με απέρριπτα εγώ όμως. Ολοκληρωτικά και βίαια. Αποστρεφόμουν τα πάντα πάνω μου. Προσπαθούσα να γίνω κάποια άλλη, ποτέ δεν τα κατάφερνα όμως. Ήμουν πάντα εγώ. Προσποιούμουν, για παράδειγμα, ότι είμαι μια αληθινή ροκού, ότι το “Rock You Like A Hurricane” των Scorpions ήταν ο ύμνος μου, ενώ στην πραγματικότητα δεν άντεχα ούτε να τους βλέπω ούτε να τους ακούω. Αντ΄αυτού, με ξεσήκωνε το “Girls Just Want to Have Fun” της Cyndi Lauper. Πόση ντροπή ένιωθα γι΄αυτό! Δεν τολμούσα να το πω σε κανέναν. Κανένας όμως δε νοιαζόταν, έτσι κι αλλιώς. Οι συμμαθητές μου με συμπαθούσαν και με ερωτεύονταν έτσι όπως ήμουν και εγώ τους περιφρονούσα γι΄αυτό. Περιφρονούσα και τη Cyndi Lauper. Γιατί να τραγουδάει αυτό το χαζοτράγουδο; Περιφρονούσα και τους Scorpions. Γιατί να είναι τόσο τρομακτικοί και δερμάτινοι;

Σήμερα τα σκέφτομαι όλα αυτά και γελάω τρυφερά με την ανασφαλή έφηβη που υπήρξα. Την αγαπώ. Αναγνωρίζω τον πόνο της, τη μοναξιά της, την αγωνία της να βρει την αληθινή της ταυτότητα. Πέρασε δύσκολα αυτή η έφηβη. Το μόνο που χρειαζόταν για να τα βγάλει πέρα αυτό το κορίτσι ήταν λίγη διασκέδαση. Η σοφή Cyndi ήξερε τί έλεγε.

Αγαπώ και τη Cyndi Lauper με την παράξενη εμφάνιση και την ιδιαίτερη φωνή. Αγαπώ αυτό το τραγούδι. Μέσα στο σακίδιό μου έχω ένα mp3 player για να το ακούω στο repeat κάθε φορά που προσπαθώ να γίνω κάποια που δεν είμαι. Με βοηθάει επίσης να θυμάμαι πως, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, τα κορίτσια χρειάζονται απλά λίγη διασκέδαση και όλα θα πάνε καλά.

“Το σακίδιο”, μια solo performance

Χειμώνας 2016, Αθήνα

 

φωτογραφία/σύνθεση: Βαγγέλης Ευαγγελίου

https://www.youtube.com/watch?v=PIb6AZdTr-A

 

ξεκίνημα

Ένα βήμα προς τα εμπρός, προς το άγνωστο. Αφού το σκέφτηκα ώρες και μέρες, έφτασα στο σημείο που πιο πολύ θέλω να το κάνω παρά το φοβάμαι. Το κάνω. Αυτή τη στιγμή. Γράφω. Η κίνηση του ποδιού ξεκίνησε. Μόλις το δημοσιεύσω, το βήμα θα έχει γίνει. Οριστικά. Είμαι χαρούμενη, αγχωμένη, σκέφτομαι ασταμάτητα, σβήνω, γράφω, προσπαθώ να γράψω το αριστούργημα, σβήνω πάλι, αριστούργημα δεν υπάρχει, θα ζήσω μ΄αυτό. Αυτά για τα ψυχολογικά μου.

Ξεκινάω την εργασία μου. Μια solo performance, Η πρώτη μου επίσημη. Έχω κάνει μερικές ανεπίσημες. Με αυτό, εννοώ σε μικρό κοινό, προστατευμένα, οικογενειακά. Τώρα πάω στο άγνωστο κοινό. Ένα ακόμα βήμα προς τα εμπρός. Μαζί μου έχω το σακίδιο μου. Άλλωστε, γι΄αυτό το σακίδιο εργάζομαι. Περιεργάζομαι τα όσα έχει μέσα. Θα σας τα δείξω. Κι άλλο βήμα. Έχω ξεκινήσει το περπάτημα. Καμιά φορά νιώθω πως τρέχω πανικόβλητη, άλλες φορές ότι πάω πολύ αργά, δεν έχει σημασία. Κινούμαι. Αυτό μετράει.

Δεν έχω κάτι βαθυστόχαστο να πω. Θα γράφω εδώ για την εργασία αυτή. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της, κάποια στιγμή το Χειμώνα.

Έχω τρελαθεί από τη χαρά μου.

“Το Σακίδιο” – Μια σόλο περφόρμανς Χειμώνας 2016 φωτογραφία/σύνθεση: Βαγγέλης Ευαγγελίου

© Created by Spiral Mango - All Rights Reserved Thekla Gaiti